Αν στη χώρα μας υπήρχε μια ελάχιστα αξιόπιστη, αστικού τύπου έστω, ενημέρωση είναι σχεδόν βέβαιο ότι μετά το τελευταίο Eurogroup η κυβέρνηση θα οδηγούνταν σε παραίτηση.
Δυστυχώς, πρωτοστατούσης της ΕΡΤ που φέρεται σαν το ρουσφέτι του Τσίπρα και των ιδιωτικών ΜΜΕ, των οποίων οι ιδιοκτήτες δεν ξεχνούν με ποια πολιτική είναι πέρα από προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, η κυβέρνηση πανηγυρίζει την ίδια ακριβώς στιγμή κατά την οποία χαλκεύει αλυσίδες φτώχειας και εξάρτησης δεκαετιών, για το λαό και τη χώρα.
Μια προκαταρκτική υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ: όλες οι εγκληματικές επιλογές εν μέσω κρίσης, έγιναν στο όνομα του διακανονισμού του χρέους και της πρόταξης των δημοσίων οικονομικών επί της πραγματικής οικονομίας. Κάθε συμφωνία αναδιάρθρωσης χρέους που χαιρετίστηκε με πανηγυρισμούς, δεν ήταν παρά άλλο ένα λουκέτο στο κλουβί εντός του οποίου έχει εγκλωβιστεί ο λαός και χώρα, προς όφελος των δανειστών και του πολύ μεγάλου κεφαλαίου.
Η πρώτη εξαιρετικά κρίσιμη τομή ήταν η συμφωνία για το PSI, η οποία άλλαξε το δίκαιο των ομολόγων και που μετέφερε το χρέος της χώρας σε κράτη από τους ιδιώτες, συρρικνώνοντας δραματικά τη διαπραγματευτική θέση της χώρας. Η δεύτερη και ακόμα καταστροφικότερη τομή είναι αυτή που σηματοδοτείται με την παρούσα συμφωνία του Eurogroup ως συνέχεια της συμφωνίας του Μαΐου.
Το κεντρικό σκεπτικό της συμφωνίας είναι απλό: η Ελλάδα παίρνει μια μείωση του δημοσίου χρέους της τάξης περίπου του 0,5% επί του ΑΕΠ ετησίως, έως το 2060 - με τη σχεδόν αστεία ή παρανοϊκή προϋπόθεση ότι μπορεί κανείς σήμερα να κάνει ακριβή πρόβλεψη για την εξέλιξη των οικονομικών και άρα και πολιτικών εξελίξεων σε βάθος τεσσερισήμισι δεκαετιών! Για αυτή τη μείωση 0,5% το χρόνο, δεσμεύεται σε θεόρατα πρωτογενή πλεονάσματα για πολλά χρόνια ή και στο διηνεκές, για αντισυνταγματικό κόφτη στο διηνεκές, για νέα, άμεσα μέτρα μερικών δισ. ευρώ ετησίως και κυρίως για ασφυκτική επιτήρηση επίσης τεσσερισήμισι δεκαετιών.
Ας πάρουμε την απόφαση του Eurogroup προκειμένου να δούμε τι ακριβώς προβλέπει. Αφού ξεκινά με μερικά από τα συνήθη “καλά λόγια” στην υπάκουη κυβέρνησή μας, αναφέρει με σαφήνεια:
“The Eurogroup notes that staff-level agreement should include measures to reach the agreed fiscal target for 2018 (a primary balance of 3.5% of GDP), as well as reforms to enhance growth and cost competitiveness, including further substantial reforms of the labour market, the opening up of closed professions and the removal of barriers for investment...The Eurogroup recalled that the primary surplus target of 3.5% of GDP reached by 2018 should be maintained for the medium-term. We also recalled the importance of a fiscal trajectory that is consistent with the fiscal commitments under the EU framework. In order to ensure compliance with the fiscal targets in a sustainable manner after the completion of the programme, the Greek authorities commit to agree with the institutions on a mechanism and structural measures that would ensure this.”
Πρώτον, διατηρείται ανέπαφος ο στόχος για 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα το 2018.
Δεύτερον, το ίδιο ύψος πλεονασμάτων θα πρέπει να διατηρηθεί μεσοπρόθεσμα, δηλαδή για αρκετά χρονιά ακολούθως του 2018. Και μόνο αυτά τα δύο σημεία συνδυαστικά θα αρκούσαν για μια ιστορία οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής:
για τα επόμενα χρόνια, κάθε χρόνο, ο ελληνικός λαός είναι αναγκασμένος να κάνει 7πλάσιες, μάταιες θυσίες σε σχέση με τα οφέλη της εν λόγω συμφωνίας. Για την ακρίβεια σε 7 περίπου χρόνια δεσμεύεται να έχει υποστεί θυσίες αντίστοιχες με τα υποτιθέμενα οφέλη 44 ετών!
Τι σημαίνει αυτό;
- Πρώτον, μη βιώσιμες κοινωνικές συνθήκες εξαιτίας των δημοσίων οικονομικών. Με πλεόνασμα λιγότερο από το μισό από το προβλεπόμενο στη συμφωνία αυτή και για ένα μόνο χρόνο, ήδη οι επιπτώσεις είναι δυσβάστακτες.
- Δεύτερον, από οικονομικής άποψης, δεσμευόμαστε στον εντελώς λάθος για το λαό και τη χώρα δρόμο: αντί να επιζητούμε μείωση του λόγου χρέους προς ΑΕΠ μέσω της αύξησης του ΑΕΠ, επιχειρούμε αυτή τη μείωση μέσω δημοσιονομικών πλεονασμάτων. Τα δημοσιονομικά όμως πλεονάσματα όχι μόνο δεν μπορούν να επιτευχθούν σε τέτοιο χρονικό βάθος αλλά ούτε να προβλεφθούν. Κυρίως δε, δεν πρέπει να επιτυγχάνονται σε τέτοιο βάθος - στην ελληνική περίπτωση, εν μέσω κρίσης δεν πρέπει να επιτυγχάνονται εν γένει αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Πρόκειται για κάμψη κάθε ορθολογισμού στην οικονομική σκέψη και για επιτάχυνση της πορείας προς το αδιέξοδο. Στην πραγματικότητα, η ίδια η συμφωνία υποσκάπτει τους στόχους της.
- Τρίτον, αναφέρονται με σαφήνεια νέα μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα και οι παρεμβάσεις στα εργασιακά αλλά και σε σειρά επαγγελμάτων. Όλο το πακέτο του ΔΝΤ υπάρχει ήδη στις αποφάσεις. Το επικοινωνιακό φτιασίδωμα που προηγήθηκε και που έπεται, αφορά ακριβώς πώς θα μπορέσει η κυβέρνηση να “πλασάρει” στους βουλευτές της τα μέτρα, χωρίς απώλειες.
- Τέταρτον, επιπλέον των νέων μέτρων, προβλέπεται ανανέωση της παρουσίας του δημοσιονομικού κόφτη, ο οποίος βεβαίως ήδη από το Μάιο φωτογραφιζόταν ως μηχανισμός διαρκούς λειτουργίας. Η πρόβλεψη αυτή έχει διττό χαρακτήρα: η μια πλευρά αφορά την εγγύηση νέων μέτρων έτσι κι αλλιώς και κατά παράκαμψη της Βουλής ή και της κυβέρνησης. Η δεύτερη πλευρά αφορά την εγγύηση της αποικιακής εποπτείας της χώρας μας μέχρι το 2060.
Η κυβέρνηση εν κατακλείδι, στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου 2016 έκανε δύο πράγματα: αποδέχτηκε όλο το μεσοπρόθεσμο, το πακέτο Σόιμπλε και το ΔΝΤ. Με τη γνωστή μέθοδο Τσίπρα, δέχτηκε όλα εκείνα που έλεγε ότι καμία κυβέρνηση δε θα ψήφιζε και επιπλέον πανηγυρίζει. Επίσης, βάζει τη χώρα σε εποπτεία δεκαετιών, που την αιχμαλωτίζει στον πιο άγριο νεοφιλελευθερισμό και δημοσιονομισμό, ακυρώνοντας κάθε προοπτική ανάκαμψης.
Με άλλα λόγια, πανηγυρίζοντας, εκτελούν το έργο οικονομικών δολοφόνων της χώρας και του λαού.
ΘΕΜΗΣ ΤΖΗΜΑΣ
Από marketfair
** φωτογραφία Νικολέτα Γερολιμίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου